ای نخورده مست!

خواب،خواب، خواب باز هم خواب

چه زیباست صفحه تاریک پلکم.

و چه زیبا تر می‌شود آن زمان که خیال پردازی می‌کنم.

و چه تلخ می‌شود وقتی که به خود می‌گویم:"خیلی خری"

کاش بشود.

هفته‌ای میگذرد و پوست مبارک ما رنگ آفتاب را هم به خود ندیده!

تنها طنین صدای شما گاهی گوش ما را می‌نوازد.

دل‌آرام ما چه احساسات بکری دارد.

به قول استاد : ببین جهان چگونه کرده است راست.

به قول اون یکی استاد: فلانی زندگی شاید همین باشد.

به قول همین استاد دومی: من لالم تو کر.

راستی خبر دارید که مهربان درخت عاشق ما مست عطر نفس دیگران شد.

فکر کنم این نفس دیگر به درد همان خاک گور بخورد.

کاش میشد معشوق را قلاده زد.

روان پریش خودتی.